Hârâbât Mevsimi

Ruhumun bütün taksimleri Hicâz’a teslim bugün. Bahçe târûmar; ne bülbül’ün gülüyor yüzü, ne gül’ün râyihâsı gönlünce yayılıyor havaya. Âşıklar küskün, âşıklar mahzun. 

Bahar, neşeli şarkılara açmıyor perdelerini, o da biliyor artık dünya gönülsüzce dönüyor. 

Gece bir kararla bitiyor ama günü karşılayan cümlelerim başka iklimlere teslim. 

Hâlbuki bahar ve şiir kolkola girerdi penceremden, bilirdim ki taze bir iğde kokusunda gizli bir beste var, keşfedilmemiş notalar...

Kendime soruyorum nedenini ama cevabını bildiği sorularla köşe kapmaca oynayan zihnim, eskisi kadar kıvrak değil, yakalanıveriyor daha ilk ağaç gölgesinde. 

Bir derviş selâmı olsam ve gerisine sussam...

Bir yola revân olsam hesabı olmasa aldığım menzilin. 

Bir dağ olsa yüreğim; eğmesem başımı karına boranına dünyanın. 

Bir günâhın tövbesi olsam da oracıkta kalsam...

Gece bir kararla bitiyor, diyorum; aklımda ‘kaba’lık, ‘hoyrat’lık, ‘nezâket’sizlik, ‘köylü’lük ve bu kadar ‘yok’luk arasında ‘müslüman’ daha da vahimi ‘islam’cısı var. Zihnimde cümleler birbiri ardına devrilirken, ki önce ve de en çok gece üşüşüyorlar, sabahın seherinde başka bir vagonda buluyorum kendimi. Galiba mevzûnun bilincime milyonlarca iğne batıran sevimsizliğini öteleyip duruyorum. Kayda geçmeden içimi yiyen içimin kazandığı bir gün daha. 

Bu ağırlık büsbütün kalkmıyor yalnız; Hicâz, yine Hicâz’dır taksim...