Amman be Leylâ

‘Fuzûlî’nin aşka yaptığı fenalıklar’ demiştim vakt-i zamanında. Hâlâ da aynı noktadayım. Beşerî aşk ile ilâhî aşk arasında ilinti kurmaya çalışanlar, beşerî aşkı ilâhî aşka giden yolda basamak olarak görenler her zaman bu efsaneyi referans aldılar. Neydi hikâye? Kâys Leylâ’sını bulur, O’na vurulur, aşkından çöllere düşer, derbeder olur, adı Mecnûn’a çıkar böylelikle.(Kabaca anlatıyorum, mazûr görülsün.)

Sonra çöllerde bir başına dönenir durur. Yarası boyut değiştirmiş, içindeki yangın beşerî kaynaklarla söndürülemeyecek boyutlara ulaşmıştır. Sözün özü bu arayış ve çaba O’na ilahî aşkın kapılarını açar. Kâlp ancak bu nihaî sonuçla sükûna kavuşur. Buraya kadar sorun var mı? Yok tabi ki. İnsan evlâdının Yaradan’a dönmüş olan yüzünde huzur ve dünyanın hazineleri biraraya gelse ikna olmayacağı bir mutluluk...

Hikâyenin Mecnûn kanadı böyle. Gelelim Leylâ’ya. Kavuşamadığı sevdiğinin O’nun sevdâsından çöllere düşüp Mecnûn’a döndüğünü duyan Leylâcık her şeyi göze alır ve çölde Onu aramaya çıkar. Karşısına geçer ve ‘ben geldim’ der, ‘uğruna dünyaya sığamadığın sevdiceğin geldi.’
Oysa Mecnûn çoktan kopmuştur dünyadan, Leylâ’sını bile tanıyamaz vaziyettedir. Hepimizi dumûra uğratan o cevabı verir: ‘Leylâ benim içimdedir, sen kimsin?’
Eril dil hikâyenin bütününü aydınlatmış olmanın verdiği huzurla sükùna erer. Efsane kendini aşar ve Fuzulî’nin dilinden dökülen beyitler sayısız hikâyeciye ilhâm olur-malzeme mi deseydim?!-

Peki Leylâ? Ne olmuş cânım Leylâcığa, döner yuvasına eren Mecnûn’unun hatırasıyla sessizliğe gömülür. Veyâhut bırakır sevdiceğini oracıkta, dönüp çölde kaybolur. Versiyonları değişse de Leylâ’nın kayıp hikâyesindeki bilinmezlik değişmez. ‘Şimdi yani Nur, iş mi senin bu söylediğin, mesele başka?’ diyeceklere peşinen söyleyeyim benim mesele-m- tam olarak şudur: Bu hikâye efsanevî bir aşk hikayesidir, evet. Fuzulï’nin dilinde ölümsüzlüğe kavuşmuştur, tamam. İyi de Leylâ niye kayıptır, kayıplıktır kardeşim? Mecnûn Mevlâsını bulmakta mahir, Leylâ kedere gark olmakta. Öyle midir? İlâhî aşkın beşerî basamağa ihtiyacı mı var? Leylâ’nın günahına ne giriyorsun, yandan geç.

 Başka bir ârızî nokta: İlâhî aşka evrilmeyen aşk süflîdir, ikisi zinhâr birarada bulunamaz mıydı da Fuzulï domino etkisiyle zamanını aşacak bir açmaza imza atmıştır? Âdil geliyor mu bu size sahi? Bir an sıyrılın hikâyenin klişelerinden ve düşünün. Tekrar soruyorum: Ters bir şey yok mu hikâyede? Lâ diyenler ve beni feminist olmakla suçlayacakları peşinen uyarayım. Yok öyle yaftalamak. Zira ben çok daha Âdil bir kalem tanıyorum ki tartışmaya da açık olmayan. Yusuf ile Züleyhâ hikâyesini yazan. O da ayrı bir yazının mevzuu olsun, ben bir süre linçleri karşılamakla meşgûlüm.