Mutfak Mesaisi 2

 'Bağışlanacak kadar günahkâr olmak lazım' diyorum, elimdeki son bardağı makineye yerleştirirken. Kadınlar mutfaktaki seremoniler sayesinde ne çok açmazların gemisini batırıyorlar, bir yandan da bunun muhasebesi var içimde, gülümsüyorum. Elimdeki tezgâh bezine sorun isterseniz, galiba en fazla onunla italikliyorum.
Cümlenin devamı bir türlü gelmiyor. Halbuki mutfak transımda bir eksiklik yok, azmimde de ne bir eksilme. Gece bitmeden tezgah domestoslanacak, makine gecenin sessizliğini küstahça bölen bir tempoyla çalıştırılacak, belki son bir kahve molası verilip günün rutin muhasebesi geceye sarkmadan aradan çıkarılacak... Hepsi tamam da, ters giden bir şeyler var yine de. Kafamın içinde dönüp duran nakarata bakılırsa sorun müziğin sesinde, kısmak lazım.

İşte yeniden bıraktığım yerdeyim. Bazen bir kuyunun dibini işgale yeltenmiş iki kişilik orkestra gibi oluyoruz dostumla. Ben mutfak mesaisindeyken telefonun diğer ucundaki âşina ses  bir muhasebenin orta yerinden bölüyor sessizliği. Sorular sıraya girmek için yarışıyorlar, cevapların keyfe keder sırıtışı neşemize neşe katıyor, eğer çok ciddi bir meselemiz varsa yüzümüzün gölgesi geceye rağmen düşüyor tezgahın ağartılmış bahtına.

'Şairler' diyor birimiz bir yargının en sivri köşesinde yükselen kararlılıkla; "Şairler, ne kadar da pervasız hecelerden geçerek delerler yalnızlığımızı." Diğerimizin kafasındaki muhtemel tasdik işareti kaçınılmaz bir devam cümlesinin ilk sinyalidir: "Sonra aynı pervasızlıkla çekilirler sahneden, şiir hitâma ermiştir." Böyle başlıyor belki ama bir aynanın kırılma sesi geceyi bölmeden ve biz bütün günahkârların kadehindeki zehri karanlığa akıtmadan bitmiyor gece. Kendimizden başlıyoruz önce, hep, önce... İyi ki...

Kimi zaman tek kişilik koronun sesinden dalıyorum derinine kuyunun. Çok daha hızlı ve zamansız akıyor kelimeler. Bu hâl bazen, buzdolabının kim bilir kaç zamandır açık kapısından sızan serinliğin içimi ürperten dokunuşuyla kendime gelene dek sürüyor. Bazen de gece notası eksik bir şarkının virgülüne dokunuyor ve bir maceranın daha sonuna geliniyor böylece.

Bir sonrakine daha sıkı bağlamalıyım gecenin halatlarını, daha fazla yormalıyım tezgahı cilalı sorularla... Hele de Dost'un sesini takip eden ezan sesinde ağartmışsam hecelerimi, değmeyin keyfime...