Buruk Bayramlar

Olağanüstü zamanlardan geçiyor olmak değil, bundan çok önce başlar bayramların insanı eksik hissettiren burukluğu. Yaş aldıkça kaçınılmaz olarak ‘kayıp’ların daha çok özlendiği mevsimlerden ve bayramlardan geçeriz. Baharın tazeliğini müjdeleyen o iğde ağacı, artık sadece ağaç değildir. Altında gölgelenen varlığın artık orada olamayacağını bilmek ağırlığıdır, hüznüdür.

Her bayram öncesi yaptığımız mezarlık ziyareti, benzemez diğerlerine. Öpülesi bir ‘El’ eksik, sabah kahvaltılarının keyfi buruk, bayram harçlığının yaşımız ne olursa olsun sarsılmaz ritüelinden yoksunuzdur. Ne kadar çok sevmiş isek bayram sabahı o denli ihtiyaç duyarız varlığına. En çok da bir Çınar’a yaslanmış sırtımızda sızıyla karışık ürperti duyduğumuz o şımarıklık anlarında. 

Pijamalarımızı değiştirip temiz ve özenli giyinmeden el öptürmeyen o şefkatli azarı duymadığımız günden sonra, ‘bayramlık’lar dolapta asılı kalır. Oturduğu köşe hep boş, muhabbetler tatsız, gülüşmeler bile boşluğa çarpıp tuzla buz olmaya teşnedir. 

Yani artık bayram; yalnız da olsak, kalabalık ta, çocuklar gibi şen olduğumuz zamanlardan çook uzaktır. Büyümüştür o küçük kız, yanıbaşında duran güvenden ve bir çift şefkatten yoksun...