Yeniden Bahar

Bir çift kanat edin kendine, bir avuç deniz...  

Bir parça huzur, hayatın dergâhından apartılmış ve nihayet zamana tütsülenmiş güzellikler göreceksin kıyıya vuran dalgalar eşliğinde. Heybendeki fazlalıkları bırak usulca suyun bağrına, kanatlarında tüy hafifliği...

Yeniden yollara düşmeden önce sadece güzel yürekleri kat heybene, gerisi zaten hikâye, hikâye...

Sana öğretilen ne varsa, hani ezberine kazınmış, sınanmamış olanları ayıkla önce. Dönüp bir bak, anlam yüklemediklerinin bile izi var geçmişinde. Büyük laflar etmeyi hep sevdin, küçük hayâller kurmayı ve bu hayâllerle doğrultacağına inanmayı öfkelendiğin ne varsa. Tam da bu öfkeden sıyır kendini önce. Büyümek mümkün; önce kendini inandır buna, önce kendini. Bir ağaç gibi çoğalmayı istedin, büyürken okşayıp sevmeyi her bir dalını, tek bir yaprağın bile düşüşü zedeledi ruhunu. Olsun dedin; göğe uzanırken sağlam basmalı yere. 

Sert kışlar yaşadın; benzin soldu, yaprakların döküldü bir bir  içini kanatarak. Şiirlere nakşedilmiş, şarkılarda nağmelere dökülmüş bahar düşleri ayakta tuttu seni. Bu yüzden şairlere değil şiirlere inandın, ılık bir esintiydi nağmelerden köklerine yayılan. Umut, mevsimlerin kanatlarına tutunup gelirdi, sen onu hep aynı coşkuyla karşılardın. Birlikte aynı şarkıya eşlik ederdiniz, hiç şaşmayan ve eksilmeyen bir kararlılıkla, uyanıverirdi dünya kuş uykusundan. 

Öğrenmen zaman aldı ama zaten zaman da bunun için hayatın emrine âmâdeydi. Eline kalem aldığın günden beri bütün çaban yenilmemekti zamana. Çocukluk... Oysa seni büyüten saatin kadranı değil miydi? Gün gün daha da serpildi dallarında sevda çiçeği. Kaleminle mühürledin onu zamana, tek galibiyetin buydu belki.