Galeano, Dostum ve Çocukluğum...

Gece dostum bana Galeano'nun kitabından notlar okurken fark ettim. Aslında bilgisine her daim vâkıf olduğumuz fakat bir türlü dile dökemediğimiz "yaşanmışlık" algısı... Galeano'yu başka bir yere oturtmamdaki gizli saik de netlik kazandı böylece. Böyle değil midir aslında? Hayatın kodlarını çözmeye aday her kalem bir çentik atar var oluş öykünüze, âmenna. Bir de sizi içerden okuyanlar vardır, aynasını en derininize tutan, kabına koyamadıklarınızı derleyip toplayan, bir şekil kazandıran hikâyenize. Bir kaç paragraf ve sonrasında "neden"ler üzerinden başlayan bir muhasebe.

Çocuklar, geçmişin koridorlarından çekip çıkardıkları fotoğraflarda ısrarla mutlu kareleri hatırlama çabasındalar. Dönüp baktım ve inanılmaz bir şekilde daha önce hiç fark etmediğim bir gerçekle yüz yüze geldim. 80 öncesi... Karanlığın koyulduğu zamanlar... Tekinsiz ve ağır bir hava...

Orada bir kız çocuğu var; Fırat nehri kıyısındaki şirin bir kasabada dünyanın en özel çocukluk anılarını biriktirmekle meşgul. Doğduğu topraklardan göç ederken yanında getirmesine izin verilen kedisiyle kocaman bir bahçede türlü oyunlar icad ediyor. Dışarıda kavga, kızın içinde rengarenk bir dünya akıp gitmekte. Dışarıda aynı mahallenin çocukları kıyıyorlar birbirlerine nedensiz bir biçimde, kızın küçücük heybesinde biriken inatçı mutluluklar... Tuhaf geliyor böyle bakınca ama öyle.
Bir yemin var o kasabayı terk ederken dilinde, bir gün büyüyecek ve çocukluk anılarını biriktirdiği bu kocaman bahçeli evi satın alacak, bırakmayacak kimselere.

yıllar, yıllar sonra kızımı -bu yeminden habersiz- büyük travmalarla terk ettiğimiz ve fakat çocukluğunun en taze anılarıyla bezenmiş evimizi gezerken buluyorum. Bir eski komşu ziyareti ve çocuklar-eski dostlar- gözden kayboluyorlar. Panikle onları ararken çatı katında, terk ettiğimiz evde buluyorum kızımı. Beni olduğum yere çivileyen o cümleyi kuruyor ve hatırlatıyor: "Bir gün büyüyünce bu evi satın alacağım anne!" Oysa annenin içinde acılar depreşiyor, adımları geri saymakta, kapının eşiğinden geçmeye mecali yok. Kızının gözlerinde bir hasretin izleri, mutluluk karelerinin resmi geçidi...

O zaman farkına varıyorum ki-Gece Galeano ve sevgili dostum çözüyorlar aslında düğümleri- çocuklar büyüdükçe kırılganlaşan bizlerden çok daha sağlam duruyorlar. Acıların çetelesini tutmuyor onlar ve hiç zorlanmıyorlar bunu yaparken. "Carpe Diem" icad edilmeden önce de bilgisine vâkıf oldukları bir gerçek bu. Sonra büyüyorlar, hatıralar yerli yerinde duruyor elbette. Acılar taht kuruyor sonra gitgide daha baskın, daha karşı konulmaz bir biçimde. Sanırım geleceğe dair duyduğumuz kaygılar "an"ları gölgeliyor, silikleştiriyor, anlamdan düşürüyor. "Çocuk kalabilmek" sevdamın ardında yatan şey bu mudur bilmiyorum. Bildiğim tek şey; biz büyüdükçe harbiden "kirleniyor dünya" ve fotoğraflardaki yüzlerde derin keder izleri biriktiriyoruz durmadan.