Üstünde kara bulutlar dolaşıyor biliyorum. O kadar yorduk ki seni, işitmeyen kulaklarımız silüetine vurduğumuz çekiç darbelerine duyarsız kaldı. Kimimiz hayıflandı gözlerindeki nûrun sönüşüne ama ne dilimiz ne elimiz yetti bu gidişe. Şehirler öç alır mı, kin tutar mı hoyratlığa öykünen sâkinlerinlerinden? Sen saf aşk’tın ve ihanet omuzlarını çökerten yük...
Ey şiirin kalbi!
Ahdimize geri dönsek ve gölgene sığınsak yeniden. Aşktan gayrısına yokuz desek ve bağdaş kurup ‘şiir’ olsak seninle yeniden. Döner misin yüzünü bize?
Özledim seni ve daha da özleneceksin belli ki. Bak bahar ve âh içimde depreşen şarkın. Bu zamanlarda hep sana akıyor içimin denizleri, gel bekletme beni...
Bazen normalimize döner de yeniden yorarız dünyayı güzellikleri soldururuz diye endişeleniyorum. Malum insan çabuk unutuyor ve ders almakta hep geç kalıyor.
YanıtlaSilİnsan ile nisyan karındaş kardeşler. Şüphesiz unutup devam etmeyi isteyeceğiz ama gölgemiz gibi takip edecek bizi bu günler, en azından uzun bir süre. Umarım unutmayız, ne diyelim...
Sil