Yeniden...

- Değişik bir ramazan olacak kuşkusuz. Kalabalık aile sofraları, sonrasında cemaatle kılınan teravihler, hatta sahura kadar ızayan sohbetler...
Bu defa olmayacak, kabuğumuza çekileceğiz. Belki içimize döneceğiz; çoktandır sükûnete muhtaç ruhumuzu onarmaya, kalplerimizdeki pası silmeye, sigaya çekmeye kendimizi. Unuttuysak hatırlayacağız, tek tek her ayrıntısını var olmanın. Geçmişi yoklayacak kimimiz belki, tökezlediği zamanları çağıracak yeniden ve temize çekmek için fırsatı ganimet bilecek. Şükredeceğiz; ‘esirgeyen ve bağışlayan’ bir Rabb’in kulları olduğumuza. Sonra? Carpe diem nur, sonraları düşünmekten kaçıracaksın treni...
- İlkbaharın en sevdiğim tarafı malûm, balkonumdan ipek yolunun kervanlarına hikâyeler yakıştırmak. Yağmur eşlik ediyor seremoniye, zamansızlığına vuruluyorum yeniden. Yağız bir delikanlı kervanbaşı; hüzünlü gözlerle ufka bakıyor, develerin narin adımlarına eşlik ederken. Bir beyit yakıştırıyorum diline, oradan devam ediyor hikâye:
“Mecnun oluban yürürem, ol yâri düşte görürem
 Uyanıp melûl oluram, gel gör beni aşk neyledi. “

- Yeni kitaplarım masamda, kahvem son kez günü selamlıyor, kuşların serenatı ve yeşilin buhuru...
İnsan daha başka ne ister ki?...

- Hararetli bir tartışmanın pimini çekiyorum gece, aile grubu, online muhabbet. (Ne kadar itici geliyor kulağa değil mi?) ‘Sistem eleştirisi yapmanın zamanı değil’ diyor en büyüğümüz. ‘Yoruldum beklemekten, o zaman ne zaman gelecek?’ itirazımın cevabı belli de, uslanmıyor muhalif ruhum her defasında zılgıt yemekten.

- Kalbim! Bu aralar var mısın yok musun belli değil. Nerelerdesin?!...