Taş suya değdi

-Çölünü yitirmiş Mecnun, bahçesinde incisini düşürmüş Leyla çağındayız. Ne vuslat düşü nede hasret türküleri eylemiyor artık hikayesine meczup yitip gidenleri... Zaman mı? Ânın hükmü düştüğünden beri, nicedir ritmi düzelmeyen kalp gibi yinelenmedi, yenilenmedi. Gitmeli, ya da dönmeli... Kalmak bir daha aynı düşe uyanmamak, hatta düş/üvermek gecenin soluğundan derin bir âh gibi...

-"Bana karışmış, bende erimiş

tarçın kokulu bir şeyler var.

Söz söylensin, dip zedelensin istemem

hatıra koleksiyoncuyum hem yerim dar." 

-Küçük bir kızın duasındaki gibi, sade ve dolambaçsız cümlelere sığınıp dönmelisin yüzünü ben'ine. o zaman; derinlik kustuğunda hani karanlığından seni, bulacaksın en son saklambaçta kaybedileni... Yeni bir keşfi olacak bu hayatın. Bütün kokuları içine çekecek, en uzaktaki ışık göz kırpacak sana ve hissedeceksin iliklerine kadar tenine değen rüzgârın nefesini. "Hayatınızı sadeleştirin" diyen sese kulak verecek ve tüm fazlalalıklarından canından can kopmadan kurtulacaksın. Zor mu? Değil... Zor olan heybende yerli yersiz biriktirdiklerinle iki büklüm yol alman. Öyleyse fazladan bir kuş tüyü yere yıkabilir seni, unutma!

-"bazı yerlere hiç dönülmez bazı çağlara 

eskitir insanı hep aynı adımı yürümek 

oysa ne kadar biçimli bir evin şehveti 

koltukların hafızası masaların ayıp yeri 

adam ünlem 

kadın soru işareti" 

-Hani bazen beklenmedik bir taş düşer suya ve sırtımızı dönüp gitmek isteriz uzaklara. Sanki kalsak o suyun kenarında, sanki biraz derin dalsak halkalara büyüyecekmiş gibi içimizdeki... Oysa taş suya değdiği andan beri yitirmiştir belleğini, biliriz ama yine de gitmek isteriz, gidildikçe büyüyen dalgalara inat...

-Ve evet; dünyaya ve hayata dair notlar düşen ama bir türlü dünyaya ve hayata ait olamayan bir kadın...

İnsan bilir kendini. Döner yola bakar, konakladığı hanlardan topladığı hatıralara göz gezdirir, sığındığı limanların fotoğraflarını her yere taşır. Bir kadın eğer hayata dair değilse bilir kendini, toz duman arasında bulur yine dengini, dengesizini...