Fuzuli Kantatası

Sefası da cefası da dört mevsimlik.

Kaş çatar, dudak büzer, kem bakar ne çare,

gönül dönenir durur:

Gamım pinhan dutardım ben dediler yâre kıl rûşen

Disem ol bi-vefâ bilmem inanır mı inanmaz mı?

Beni candan usandırdı cefâdan yâr usanmaz mı?

Felekler yandı âhımdan murâdım şem’i yanmaz mı?

Kamu bîmârına cânan devâ-yı derd eder ihsan,

Niçin kılmaz bana derman beni bîmâr sanmaz mı?

Şeb-i hicran yanar cânım töker kan çeşm-i giryânım,

Uyarır halkı efgaanım kara bahtım uyanmaz mı?

Gül-i ruhsârına karşu gözümden kanlı akar su,

Habîbim fasl-ı güldür bu akar sular bulanmaz mı?

Gamım pinhan dutardım ben dediler yâre kıl rûşen

Disem ol bi-vefâ bilmem inanır mı inanmaz mı?

Değilim ben sana mâil sen ettin aklımı zâil.

Bana ta’neyleyen gaafil seni görgeç utanmaz mı?

Fuzûlî rind-i şeydâdır hemişe halka rüsvâdır,

Sorun kim bu ne sevdâdır bu sevdâdan usanmaz mı?