Okumak belalı iş Dostum, gözlerini sayfalardan dünyaya kaydırdığında başına gelecekler meçhul...
Hep o ilk an sevdamız yüzünden uğruyoruz gadre. İlk aşk, ilk kalp ağrısı, ilk gülüş, ilk kayboluş bir çift gözde, ilk yitiriş sevgiliyi bir yaz günü, ilk gözyaşı eksik bir pencerede ve ilk sayfasını açmak bir kitabın kalp çarpıntısı eşliğinde...
Okumak belalı iş de yazmak ne?... Çifte bela... Kalemin mağdurları bilirler ki, bu hayatta en gülünç senaryoların bile kenarına köşesine acıyı zerk eden delilik olmasa çekilmez bu dünya.
Yazmak mı? Belalı iş Dostum, belalı iş... Her aynaya baktığımda yakamın ucuna konan o muzip kelebek bile biliyor ki kalemin kemiği yok dostum, vefası da...
Ah bir de her kapağı kapatılan kitap ve her mürekkebi taze o son cümle var ya... İşte sırf bu yüzden anahtarlar en yakın kitabın bağrında hala...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder