Ah Leyla!...

Neşet Baba'yla bitsin bu yıl da... 

En güzel Leyla türküsü ile...

Sevene, sevgiliye, özleyene, özlenene... 

Geçen Zaman

Geçen zaman bile kırılgan ve kederli...

Şehrin uykusunda pembe düşler, 

           yârin gözlerinde kuşkulu şiirler ezberlenirdi.

Ürkek bakışlı toprak kokan çocukların

kaygısı ve en uzak diyardaki türkülerin  

kalbe dokunan yazgısı ile

ben ne çok, ne çok beklermişim seni

bundandır en aşina masalların en bilindik sapağında

sallanan el, ele verir kendini...

Fuzuli Kantatası

Sefası da cefası da dört mevsimlik.

Kaş çatar, dudak büzer, kem bakar ne çare,

gönül dönenir durur:

Gamım pinhan dutardım ben dediler yâre kıl rûşen

Disem ol bi-vefâ bilmem inanır mı inanmaz mı?

Formülasyon

Önce
S=B

Şiirin Kaderi

Kelimelerin...

Her biri bir umudun habercileri, beklemek gibi Godot'u belki bilmek gelmeyeceğini...

Sonunda bir muştuyla geliyor, dalgalanıyor sesin, uçuşuyor etekleri aşkın, bir seslenişle dünya devrini tamamlıyor. 

Deniz feneri

Kaldığı yerden başlamak...
Mümkün...
Bir yolculuk için niyetlendiğinde insan geride ne var ne yok derdest edilip tavan arasına kaldırıyor. Bohçalar dürülüyor, anılar eski yeni demeden bir defterin arasına emanet ediliyor, bütün kayıtların diline kilit vuruluyor.
Gidiliyor...

Zamansız

İlk kar, yüreğe düşen alımlı darbe... 

Sulu sepken bir serkeşlikle geldi kar, ciddiyetsizce..

Kararsız aşklar gibi, gelişine sadakati olmayan bir vurdumduymazlıkla. Gittikçe daha keskinleşiyor dünyamda siyah ve beyaz. Gri geçitlerin hükmü azalıyor. Statükocu bir dünya ediniyorum kendime gittikçe. Önceden planlanmış ya da hiç planlanmamış çıkılmaya hevessiz yolculuklar gibi... Sevmiyorum bu yüzden bu gelişleri.

Yolculuk Nereye?...

Evli evine köylü köyüne, derdi büyüklerimiz. Hala da diyorlar bunu mutad vakitlerde. İdrakimin gelişmeye başladığı zamanlarda bunu "hadi dağılın" gibi algılar ve varacağın yer yine kendindir, menzilin sana doğru diye de tamamlayıverirdim cümleyi. Üzerine yeni şeyler eklenmiş olsa da, evime ve köyüme dönüşlerin elzem olduğu ve bohçanın derlenip toparlanması gerektiği zamanlarda yine aynı hisse kapılıyorum. İçimden kuvvetli ama itaatkâr bir ses fısıldıyor:" Hadi artık yavaş yavaş yol al kendine doğru, yolun uzun"

Çifte Bela

Okumak belalı iş Dostum, gözlerini sayfalardan dünyaya kaydırdığında başına gelecekler meçhul...
Hep o ilk an sevdamız yüzünden uğruyoruz gadre. İlk aşk, ilk kalp ağrısı, ilk gülüş, ilk kayboluş bir çift gözde, ilk yitiriş sevgiliyi bir yaz günü, ilk gözyaşı eksik bir pencerede ve ilk sayfasını açmak bir kitabın kalp çarpıntısı eşliğinde...

Âh'ı da Güzel

Bazen;
aşkolsun diyorum, aşkolsun...
Kimin dergâhına yüz sürmüşse kalem, her sayfada nahoş bir gülümseme.

Fesleğen Kokusu

Fesleğen kokusu gibi sürse ömür ve bir nefes karışsa göğe tanıdık, sevecen....

Olsun; yine hasret türkülerine öykünsün kışın ayazı,

 karda üşüyen titrek bir yürek.

Belki bu ilk ilkbaharıdır ömrümüzün,

 kimbilir ki vedaların gözlerinde vefa kol gezmektedir.

Uzak kime göre...

Uzun, anlamsız, gelişigüzel bir tartışma... Elimdeki zap aleti huzursuz, ben iki kat huzursuz. Artık sohbet konularımızı kendimizin seçemediği savruk dost muhabbetleri, elbette nakıs elbette kör topal...

Dışına çıkmak istedikçe bir yenisi, sonra bir öteki, böyle sürüp gidiyor ve çalınıyor bizden zaman, farkına varmadan.

Maalouf daha bir yabancılıkla sarıp sarmalıyor beni, üşüyen ruhumu zapt edemiyorum bir türlü. Araf hali bile değil artık, biliyorum. Göç geri dönülemez bir yabancılayış, hem oraya hem buraya değil, hiç bir yere ait olamama hali. Keder tek başına tanımlayabilir mi ya da kaygı bir terke yataklık yapabilir mi öyle olur olmaz?

Dinle ve Gör !

Ey kalbimin sahipsiz 'kelime'si, dinle ve gör! Hayatın dışına çağırıyor bizi hüzün...

Ey yüzündeki izleri her bir dizenin girizgahı saydığım! Kim bilebilir kor olmanın kemana mühürlü yazgısını? 

Serenat

Hadi arınsın kiri pası ruhumun, bütün taksimleri hayatın bir mehtaplı geceye serenat yapsın...

"Öyle bir an geldi ki mehtap seni sandım"

Sislerin Ardında

Mevsimler akıyor, günler rutin bir kararlılıkla takip ediyor diğerini, sabahın ilk ışıkları, akşamın son selamı ve hayatın bizim dışımızda bir hayat kuruşu kendine...

Bütün bunları düşünüyorum; içim ürpererek... Şehrin tepesinden akıp gidene bakıyorum, henüz gün yeni uyanmışken. Yağmur çatılardan usul usul içime akıyor. Trafik olanca arsızlığıyla hayata akıyor, insan yüzleri seçemediğim bir tedirginlikle havaya huzursuzluk yayıyor.

Kalp Mesafesi

Sonunda kandırdım onları, uzun süre dayanamazlar zaten yalvarışlarıma. Başucumdaki kitaplardan bahsediyorum, anlaşmamızın kurallarına riayet şart. Biraz "Doğudan Uzakta" biraz elimin altında, olacak aklım...

Kemal Sayar/ Sessiz

Sahi!... Becerebilir miyiz dersin?...