Gözlerini bağışla nutkumun boğumuna, ellerini sonra. Hiç bilmediğim izini parmaklarının bir kağıda dokunurken, kelimelerin nabzını harlarken olur olmaz ve sevilirken elbette severken...
Sesini düşür gecenin karanlığına bir dem. Bileyim eğer aşksa ayrılığın nefesindeki serinlik, eğer aşksa... Vursun ve vurulsun kış kalbinden, kalbinden...
...................
Kış da biter, zemheri saatlerin hükmü geçer,
Dağılır göğümüzdeki keder...
İnsan insanın şifasıdır der şiire durmuş çiçekler,
İnsan insanın omuzundaki nefer...
..................
Ve yeniden... Gün bitmez bazen çöker, sağır sözcükler kendini yerin yedi kat dibine gömer. Kalbe hükmedenin dile vurduğu kettir dünya ey insan, keder elzemdir.
...................
"insan bir damla kan bin kaygı" demiş Sadi Şirâzi...
Büyürken öğreniyor insan; gam yüklü bir dağa yaslanmanın hayata dairliğini...
Dağılan parçalarını daha bir sarıp sarmalıyor, geçene şükretmeyi, gelene gülümsemeyi...
Öğreniyor; bin kaygının bir insana denk düştüğünü...
...................
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder