İletişim kurmak için icat ettiğimiz büyük iletişim araçları, ne bizi dinliyor ne de bizi görüyorlar.
Biz makinelerimizin makineleriyiz.
Onlar masum olduklarını iddia ediyorlar.
Ve bunda haklılar." Diyor Galeano. Artık suçlu aramak boş. Makinelerin dünyasına sıkıştırılmış yaşamlarımızla, neyin gerçek neyin sanal olduğunu kestiremez olduk. Kelâm kalemin gücüne yaslanmaktan vazgeçeliberi, feri çekildi duygularımızın. Tebessüm etmiyoruz artık, bir smile kocaman kocaman anlatıyor içimizden geçenleri...
-Şehirleri düşünüyorum bazen. O şehirleri yaşanılır kılan şeyleri toplayıp heybeme, onlardan yeni bir şehir inşa etmek gibi bir düşüm var. Ruhu paramparça olmuş sokaklardan geçerken içim acıyor, çocukluğumun mahalleri derken gözlerim dumanlanıyor. Kızım "Anne! Siz küçükken sokakta mı oynardınız?" diye soruyor. Kalbimin orta yerinde koca bir yangın. Bir karşılığı yok bu sorunun, bir sokağı yok çünkü kızımın. Kurgulanmış bir hayatın figüranı artık çocuklar. Hayalleri ya bir klavyenin tuşlarına demirlenmiş ya da "oyun alanları" denen ucubeliğe mahkum... Anlatabilir miyim, yamuk yumuk sokaklarında her dehlize esrarengiz bir hikaye yakıştıran o küçük kızın düş dünyasını?
-Birbirimizi geçiştiriyoruz. Yo hayır bilinçlice değil , çoğu zaman farkında olmadan yapıyoruz bunu. Meşguliyetlerimizin ulvi bir bahanesi var: Hız Çağı diyor çıkıyoruz işin içinden. Yetişmem gereken bir yer, halletmem gereken önemli bir problem, bir türlü nasıl parçalanması gerektiğine karar veremediğim ama doldurulması elzem olan bir 24 saatim var. Gün oysa öyle uzun, ömür öyle aceleci...
-Ellerine geçen her fırsatta küfretmeyi kendine iş edinen nesil, kutupsuz bir dejenerasyonun hücrelerini çoğaltıyor. Muhazakâr olmak da "muhafaza" edemiyor dilin kemiğini, muhafazayı kâr saymamak da... Adına argo dedikleri yamultulmuş dilin popülaritesi gözün alabildiğine. Yalnız, bari edebiyattan uzak tutun bu ucubeliği ve şiirden dahi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder