Dance Me

-"biz bilmiyorduk.
bilmiyorduk yürekte kılıçla gezmenin olası olduğunu.
dahası bunun istenir bir şey olduğunu.
kadınla erkeğin ayrı dilleri olduğunu.
üstlerine kılıf geçirilmiş boğucu eşyayla dolu bir odanın aşk olduğunu.
bunun dışında kalan her şeyin anarşi olduğunu."

İnsan! Ne muamma

Bir belediye otobüsü...
Yanımda sakallı yaşlı bir amca, ön koltukta da bir başkası...
Otobüs doluyor, yan tarafta 50 yaşlarında iki adam tek kişilik koltuklarda oturuyorlar.
Biri üst perde bir tonlamayla önümde iki kişilik koltuğa tek başına oturmuş yaşlı amcaya sesleniyor:
"Amca biraz yana kay da insanlar otursunlar, iki kişilik koltuğa oturmuşsun. Bu ne rahatlık..."

Yansımalar

-İnsanlar her sabah biraz daha mahcup bir gökyüzünün alnından öpüyor.
Zaman, acıya değen taraflarımızı semirtiyor, kavuşmaların çetelesini tutacağımız sevdiklerimiz çok uzaktalar. Varamayacağımız kadar uzakta.
Ayak basmadığımız yerler sıla, bastıklarımız gurbet...
Kulağımız hüzünde...

Müzmin Muhafazakâr

-"Buluşmak için icat ettiğimiz şehirler bizi yalnızlaştırıyorlar.
İletişim kurmak için icat ettiğimiz büyük iletişim araçları, ne bizi dinliyor ne de bizi görüyorlar.
Biz makinelerimizin makineleriyiz.
Onlar masum olduklarını iddia ediyorlar.
Ve bunda haklılar." Diyor Galeano. Artık suçlu aramak boş. Makinelerin dünyasına sıkıştırılmış yaşamlarımızla, neyin gerçek neyin sanal olduğunu kestiremez olduk. Kelâm kalemin gücüne yaslanmaktan vazgeçeliberi, feri çekildi duygularımızın. Tebessüm etmiyoruz artık, bir smile kocaman kocaman anlatıyor içimizden geçenleri...

Şarkılar Yetim

Biz o şarkıları yetim bıraktığımız gecede kaldık, 

kentler bir aşkın sesine vuruldu, ıradı yollar...

Şimdi neresinden başlamalı yeniden,

neresinde unuttum aşk ayracını ben,

bize biçtiğin hikâyenin... 

Sabah Olmak

Ellerimiz... Kayıptır bir kalbe dokunduğunda, kayıplıktır bir kaleme râm olduğunda...

Ne zaman "gül" dese dağılır havaya kokusu bırakıp gitmelerin, yitirmelerin...

Vakitsiz Uykular

Bir kahve molası daha diliyor batan gün; Ya gelmezse?...

Saksıdaki menekşe direniyor pembesine güzün; ya solarsa?...

masalın mahzenine hapsolmuş Çocuk; ya ağlarsa?...

Bak kanat çırpışların da bir miadı var; ya dolarsa?...

Mektubumun Yarısı

"hiçbir mektup artık ikna etmiyor beni hayata"

Ucu yakılmış, mazrufuna yalnızlık bulaşmış mektuplar yazardım eskiden, bilirsin. Kiminde uzun uzun hasretler şımarık bir edayla büyütürlerdi içimdeki seni; kimi cam kırıklarına aldırmayan parmak uçlarımın inadını beslerdi, ah ne güzel gülümserdim akşamüstleri...

İyi ki Şair Değilim

-Ne zaman biri "Sahne" dese kalbim sıkışıyor, her hikayenin "ilk an"ına, her yalanın ham haline, her gidişin "merhaba"sına rücû ediyorum. Altını kara kara kalemlerle çizdiğim cümleler diziliyor karşıma inci taneleri gibi ve başlıyor nisyanla imtihanım... "The End" yahu, bu sarmal da neyin nesi?...

Vakittir, Kavli Karar Edelim

Bir sağırlık çöktü üstüme, bir sağırlık…

Sokak aralarındayım, daracık bir yalnızlık kadar bile yer yok sana içimde ey dünya. Bütün geçmişin kendine övüncüne eşti ve isyanımın sesi bu kadar cılız çıkmasa ne çok şey anlatmak isterdim sükseli duruşunun ardında sürüklenenleri.

Tek Hecelik

Tek hecelik ses olsun varsın, nidânı cümlene sayayım

Usulca şiirinin ayak ucuna konan güvercin kanadıyım

Yoluma gir demem, yol ol, düş ol, yüz ol anlayayım

Her çizgisine bir dizenin gölgesi düşsün benden, azalayım.

Un Ufak Bir Sessizlikti Kalan

“İçimdeki cam kırıkları" diyordu Adam. Bir akşamüstüydü ve  birdenbire  yağmurdu. Her zaman ki gibi yağmurun sararttığı kağıtların izini sürüyordum. Hani dokunmasam kırılması imkansız bir kalbin hüznüydü varlığım. Zaten ellerim göz ucuyla bile sızsa sokakların ücralarına, bir eyvah sesine denk geliyordu yolculuk.

Ân'a kayıt düşen...

Hava ağır... 

Seher vakti bıraktı imzasını ve kayboldu kar.

Bu naz niyaz, zemherisidir zamanın bilmezsin.

Biraz daha kalsa çözülecek düğüm, ağaracak gün,

yok olacak ân'ın izleri...

"Ve bu çocukça çizgilerden al tamamla resmimizi..."

Arabesk bir dokunuş

Hadi yeniden geceyi yarılamış say; 

hadi karizmatik şoförümüzün eli yine "Baba Radyo" ya gitsin, 

her zamanki gibi İstanbul'un tüm gürültüsünü bastırsın sesi kederin,

 e hadi arabesk bir dokunuş olsun bütün çıkmazları aşkın, 

bir Leyla dokunsun hafifmeşrep, 

bir Mecnun kaderini yüklesin Leyla'nın omuzlarına 

ve sızlansın dursun bütün "Son"lara... 

Kınanalım, ayıplasın şehrin sakinleri huzuru bozuşumuza

Ne dersin?...

"Geldim İşte"

"şiir yazan bir adamın fotoğrafı var yanımda 

kendini ölümlü sanıyor onu getirdim ganimettir 

büyüdü büyülenerek, taşlayarak kovdu kabilesi onu 

suyun öte yakasında yaşadı, sisyphos dediler adına"

Sırılsıklam bir veda

Aralıksız yağan yağmurun toprakla vuslatını anlatabilmek için, 

insanın hayatında bir kez aşka tutulmuş olması lazım,

 sıtmaya tutulmuş gibi... 

Kelimelerini bir alev topunun arasından çekip çıkarması 

ve sağanak bir tutkuyla hayata dair kılması lazım...

Yağmurun naziresi olur mu? 

Yeniden başa dönmeden cevaplanması güç soru,en başa yani toprağa...