Turnam

-Türkü çağırıyor: “Turnam gidersen Mardin’e turnam yâr’e selam söyle.”

Doğduğum toprakların kokusu burnumda tütüyor, özlem dip darbelerle yokluyor ruhumu. Ruhum âh, taşın kulağıma fısıldadığı hikâyelere öylesine aç ki. 

Sıcak yaz gecelerinde yıldızların göğüme öpücükler kondurduğu zamanlardan alıkoyan nedir beni? Bir inziva demiştim, hepsi bu. Oysa şimdi bir kitabın redakte bıkkınlığından ve kavurucu bir yazdan başka elde ne var? Kırmalı bu zinciri, yol bir deli Leylâ’ya hatırlatmalı ki şiirdir kahverengi topraklarda gece. Türküden önce vurmalı sazın teline, tamamlanmamış her hecenin borcu yüktür kaleme. 

İyi de, bilgisayarımın ekranında kocaman bir ünlem, bunca işin arasında nasıl? 

-Rüyaların tüm kalıpları altüst eden bir ritmi var. Bazen hiç tanımadığımız biri bağdaş kurup rüyanın orta yerine, kısacık bir zaman dilimine upuzun bir hikâye sığdırıyor. Hoş neye kime göre kısa? O ayrı mevzuu. Hani rüyalar bilmediğimiz yerden sızmazdı uykularımıza? Ezberlerimiz yalan, daha demin hayatı süzgeçten geçirdiğim kimdi, uzun uzun kelimelerin belini kırdığımız? Bütün sırlar rüyalarda gizli, uyanıkken gördüklerimiz nedir ki bu âlemin yanında?

-Sosyal medya canavarlığı üzerine çok yazdım, bıkkınlık geldi artık. Uzun zamandır kullanmıyorum o mecrayı, arada denk geldiğimde bile midem kalktığından kullanmayı da pek düşünmüyorum. Üzerine kitap yazmayı planladığım zamanlardan kalma o kadar çok ‘hadi canım’ cümleleri var ki tamamlanmayı bekleyen. Hiç ama hiç içimden gelmiyor tabi. Ne hâliniz varsa görün, nasılsa kendini imha etmenin en kestirme yolunu bulmuşsunuz, dahlime gerek yok. 

-Elbette bir son cümlesi yakışır her sayıklamanın altına. ‘Bugün Dost’u çok özledim’ olsun o da.