Ölüme Ulanan Aşkların Topraklarından Bir Garip Efsane:Şahmeran

Tahmasp; yakışıklı boylu poslu, yüzüne baktıkça bir daha bakılası yağız bir delikanlı. Dağ bayır dolaşıp sevdiğini arıyor. Yüzünü hiç görmediği ama dolaştığı her yerde varlığına dair işaretlerle avunduğu bir dünya güzeli. Kim olduğunu bilmiyor ya da nerede yaşadığını, hangi ülkenin delikanlılarının dilinde aşka dönüştüğünü de.

Bütün aşıkların kaderine eş bir sabırla ama bağrının orta yerindeki yangını her gün biraz daha körükleyerek, bekliyor.

O gün geliyor nihayet, Mezopotamya topraklarında anlatılagelmiş tüm hikayelerde olduğu gibi, aşkın ölüme durmuş halini başlıyorlar resmetmeye hikayeciler.

Bir mağara… Önünden geçip gitse Tahmasp, merakının dizginlerinden tutsa şöyle sıkıca, adımlarına söz geçirebilse belki…

Mağaranın içi karanlık, etrafını seçemiyor delikanlı. Tuhaf sesler ve etrafını saran belli belirsiz gölgeler dışında hiçbir şey.

Birden mağaranın içini aydınlığa boğan bir ışık huzmesinin O’na doğru yaklaştığını fark ediyor.

İşte upuzun bir arayışın son durağı bu mağara. Etrafta irili ufaklı, binbir renkli yılanların meraklı bakışlarının şahitliğinde bir ölümsüz aşk daha filiz veriyor.

Adına “İlk ân”diyor aşkın tarihini yazanlar. O ân’ın adı Şahmeran. Yarı insan yarı yılan… Yılanlar Ülkesi’nin Kraliçesi, yüzünü bir görenin bir daha hiçbir güzele bakmaya tenezzülkâr olmadığını söylüyor efsaneler.

Tahmasp, Şahmeran’ın güzelliğine vurgun, su gibi bir sesle irkiliyor.

“Korkma, kötülük yapmayacağız sana. Dünya kadar eskidir varlığımız. Kadim bir bağımız var insanlarla. Korkma bizden, Tanrı misafiri bizim de dokunulmazımızdır.”

O günden sonra başlıyor anlatmaya Şahmeran. İnsanlık Tarihini baştan sona o billur sesten dinlemekten mest olsa da Tahmasp, var olduğu toprakları özlüyor ve Şahmeran’ın sonuna ilk şerhi düşmüş olmaktan bîhaber evine doğru yol alıyor.

Efsane kendine biçtiği sona ihanet eder mi? Ülkenin padişahı hasta, dünyanın bütün sırlarına vakıf olmak isteyen kötü kalpli vezir(her hikayede kılık değiştirse de)kararlılıkla bir planı başlatıyor ve Şahmeran’dan koparılan bir parçanın Padişah’ı iyileştireceğini söylüyor.

Bütün ülke karış karış aranıyor.Kaderin cilvesi bu ya Tahmasp’ın izi bulunup, günler süren işkencelerin ardından Şahmeran’ın yeri öğreniliyor.

Şahmeran ve büyük aşkı karşı karşıya. Ölümünü altın kadehte de olsa sevdiğinin elinden içeceği için mutlu. Tedirgin ve kahrolmuş sevdiğini teselli etmek çabasında.

“Üzülme sevdiğim, bu topraklarda aşkların kaderi hiç değişmez. Ölüm o “ilk ân”ile birlikte yol alır bizimle”

Şahmeran ölecek, çaresiz .Canından çok sevdiğine ölümsüz bir armağan bırakmanın peşinde.

“Şimdi size sırrımı vereceğim. Kim ki benim kuyruğumdan bir parça koparıp yerse O bütün dünyanın sırrına ve gizemine vakıf olacak. Her kim ki benim kafamdan bir parça koparıp yerse o da o anda öte dünyayı boylayacak."

Tahmasp kederli, canı kendine fazla bu kahır karşısında. Vezir hırslı, dünya emrinde olsun istiyor. Bu durumda Tahmasp Şahmeran’ın kafasından, Vezir ise Kuyruğundan bir parça koparıp ağızlarına atmakta hiç tereddüt etmiyorlar.

Şahmeran’ın son hamlesi müthiş…

Vezir ölümün kucağında…

Şahmeran’ın bilgeliği ise artık Tahmasp’ın kaderi. Aşk ölümlü aşıkların topraklarında yeniden ölümsüz bir hikayeye dönüşüveriyor.

Derler ki Lokman Hekim efsanesi bu hikayenin devamındadır ve derler ki kendi devasız bir derde yakalanmışken insanlara şifa dağıtan yürek hep yaralıdır.