Rabb'in Turnosolu

Her şerde bir hayır her hayırda bir şer...
Son günlerde kafamda dönüp duran iki esasın ilkidir bu.

Kuzu postuna bürünmüş kurdun gülen yüzü sadece bir aldatmacadan ibarettir. Eline geçsen-ister kimliğin ister kılığın yüzünden-seni  bir kaşık suda boğacak olanın maskesi düşer ve niyet yüzeyde tüm çirkinliğiyle boy gösterir.


Evet şimdilerde geri çekiliyorum ve büyük olan büyük fotoğrafa bakıyorum,susuyorum, izliyorum, dinliyorum, hoşgörü nutku çekenlerin sadece tahammül maskesi takındıklarını fark ediyorum, "var" olmamı asla içine sindiremeyenlerin "miş" gibiliklerini raftan indirip bir güzel tozlarını alıyorum ve yüzsüzlükleri parladıkça parlıyor gün ışığında.

Ve diyorum ki; Rabbim bir turnosol indirdi adeta yeryüzüne ve karanlıkta göz kırpanlara fener tuttu. Fikir ile zikir arasındaki uçurumların hükmü düştü, asma köprülerden döküldü bir bir samimiyetsizlik.
İkinci esas mı? Buyrun kafamda dönüp duran o serin cümle:
"lekum dînukum we-liye dîn..." ve söz tamamlar kendini...