Bahar gönül indirdi sonunda, cemresi kalbimizden önce havaya düştü.
Bıraksa insan, yüzünü gömmese içine, ne de güzel yakalıyor yakasından mevsimler.
Aynı kalmıyorum ben, bak birbiri üstüne devriliyor günler...
Hala kalbinde sayıyorsun günleri, oysa biri diğerine bir şey demiyor ki...
İşte karda bıraktığın izler, işte gözleriyle sana bağ bağışlayan sevgili,
işte mevsimlerin acıların üzerine gidişi ve hasretin ısıyan elleri...
Cemre toprağa düşene kadar bekle, bekle...
O hep randevusuna sadık kalan bir yavuklu gibi,
ışıdıkça hatırlatır sana kendini...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder