Yola Çıkmalıyım

"Herkesi kendine çeken deniz beni de çağırıyor, yola çıkmalıyım.

Çünkü kalmak, saatler geceyle yanarken, donmak, kristalleşmek ve bir kalıba dökülmek demek...

Buradaki her şeyi memnuniyetle yanıma alırdım, ama nasıl?"

Yola çıkmak... Valize tıkıştırılmış anlamsız kağıt parçacıklarını, zaman içinde kaydı düşülmüş nedensiz yakınmaları, bir parçası eksik kalmış gülümsemeleri, belki mutlulukları hatta artık hayata dair olmayan...

Gökyüzünde son kuşun kanat sesleri…

 Evlerimiz birbirinin gözlerinde hizaya sokuyor kendini. Balkonlarımızdaki hanımellerinin usturubu ta sokağın ucundan sadakat kokuyor. Sanki bin yıldır bitmemiş bir hikayenin dil perisi yazıyor yeniden ve hep yeniden hikayeleri…

Ben ne güz diyorum ne yaz yağmurlarında eğliyorum kelimelerimi kayıtsız. Ne uzak ne yakınım mevsimlerin birbirine fütursuzca değdiği o yalan sabahlara. Gün yeni fakat kendine her defasında yeniden doğma süsü vermesi koca bir yalan. Oysa sokağımın sesi içimin gümbürtülerini bastırıyor. Taze süt kokusu yatağımın en uzak köşesinden bir anıyı yakalıyor. Daldığım uyku bir uyanıklık sanrısı. Aslında biliyorum her gün olduğu gibi bugün de,  nedense hiç şaşmayan bir kararlılıkla “e” si uzatılan o sinir bozucu çağrıyla koşacağım pencereye ve basacağım…

Cemre kalbindir, düşer mi?

Bahar gönül indirdi sonunda, cemresi kalbimizden önce havaya düştü. 

Bıraksa insan, yüzünü gömmese içine, ne de güzel yakalıyor yakasından mevsimler.

Aynı kalmıyorum ben, bak birbiri üstüne devriliyor günler...

"Şiir bahanesidir aşkın"

Adım adım bir rüyanın daha başlamadan bitişine şahitlik...

Aynı devasızlığa ortak olacak kadar taşımak dostluğu kalpte...

Şiirde iddialaşmak, hayatta tüm iddiaları kaybetmeyi göze alacak kadar hem de...

Acının ve aşkın katışıksızlığı, bir dizeye satılışı dünyanın, yaşamın...

Azad bir guşdum

Beni benden aldı bir türkü.

Yeni bir cemre ile düşer gibi toprağa,

bir tek ok yeter kalbimin yorgunluğuna...

Delürdüğün şeye bak

Delirdiğine inanmıyorum, akıllı ol demeyeceğim...

Sen yine de ne yapacağını daha iyi bilirsin...

Gel...

Gitmek de Delirir

Bir selam eksilir gidersem

bir gülüş eskir yüzünün mavisinde

bir şarkı nakaratından vurulur

Bir şiir ayazda unutulur, kurur

Gidersem ıslığın neşeyle sarılır karanlığına kışın

belki dağılırız ortasında düşün

sen bir delilik sonrası kesilirsin acıya

Saattir bu, geçer

Son hız bir trenin altına bırakıverirsin belleğini

Gerilir ipleri yokluğun

Kan tutar surların etrafındaki kuşları

Kan tutar, boğulurlar

Kurulmamış cümleler...

Şehrimin surlarında duman duman bir türkü;

 ha geldi ha gelecek diyor bahar. 

Oysa şehrinin dağlarında kar, 

hala beklediği bir ayaz var.

Bir Adam ve Bir Kadın

“Güzel kadınlara kederli şarkılar söyletmeyin

Birbirini çoğaltıyor üç acı

Kadın, güzellik ve şarkı…”Ve birdenbire dile gelişi bir hikayenin...

 Böyle bir zamanda Adam karşıdan gelip gölgesinde yiterdi. Böyle bir zamanda Kadın, kalbinin ağrıyan yanından sinsice geçen bir türküye sarılır ağlardı.

Mevsimler kimsesizdi, mevsimler savruk çocuklarıydı tarihin. Öyle geçip durdukça ve rengini bıraktıkça her yeni saatle kurulmuş hikayelere, daha da anlaşılır kılınırdı aşk. 

Yazık ya...

Kıpır kıpır hüzün, öyle işte...

Med Cezir Ağrısı

Bir flu zaman ve nasıl bir geçmişten ânı devşirmekte kader, henüz uzak düşünce. Günler geceye karışmış, gözlerim uykuyu sadece anlık tebessümler dahilinde kabul ediyor tahtına. Ardarda rüyalar, kısa süreli travmalar eşliğinde yokluyorlar beni. Uyanınca hatırlanmıyorlar ama ete batmış küçücük bir kıymık gibi unutturmuyorlar da. Adını bildiğim ama konduramadığım bir huzursuzlukla zaman kendini uzattıkça uzatıyor.

İlk ne zaman?

Doğrusu bu sorunun cevabına öyle mesnetsiz muhtacım ki. Hangi sözcükten sonra, kimbilir ne türlü bir sağanak ertesi, belki de yaz başlangıcı, yahut bir eylül sonrası...

Baba

Rüyalara girip özledim diyormuşsun, özledim...

Elinle perdeleyerek gözyaşlarını, kırmamak için sana gelenleri

susup özledim diyormuşsun, en çok ikisini...

Biricik sevgilini getirdim bugün sana,

geldim, uzun uzun dertleşmeyi ne çok özlemişim susarak,

seninle susmayı her şeyden fazla.

Mahcubum yokluğuna, dardayım anla...

Hepsi Benden...

"sen tutar kendini incecik sevdirirdin,

bir umuttum bir misillemeydin yalnızlığa

şansızım diyemem kendi payıma

hain bir aşk bu kökü dışarda

olur böyle şeyler ara sıra

olur ara sıra"

Hiç bir şeyden değil, hiç bir şeyden...

İflah olmaz romantikliğimden belki, hesapsız gidişlerimden...

bir çağrıydı gelişim, sızısı içimin bundan...

Ah Şair !...

"Sana bir karşılık vereceğim" de Ey Şair, kalbim şiirinin işgali altında...

Rüzgârın Uğultusu

Şehrin gürültüsünü bastıran bir uğultuyla uyandım, 

bahar tahtını puslu ve karanlık bir kış gününe devretmiş yeniden. 

Yalan dedikleri sadece dudaktan dökülen değil ki...

yalan ıslığında rüzgârın usulca gelip çalmış kalbimin kapılarını.

Günaydınım olmuş, bir sorgucu edasıyla yıkmış barikatlarımı.

Vefasız Yolcu

Akşamın payına düşen...

Yolculuk zamanlarına özlemle...

Candır O Can...

Neşe de onunla güzel... 

Seni seviyorum be türküye can veren Adam...

Bir umut...

Mevsimler dönüyor, güz renginin hayatı yorduğu uzun uzun geceler yarılıyorlar bir bir.

Soluğu kesiliyor sevmelerin kimi gün ama umut pencere pervazlarında daha bir sağlam karşılıyor baharı.

Türküler varsa...

Bugün ruhum karışık, türküler gibi...

Lâl Masal

Kendini sınama artık, kalbin bir gül gölgesinde kuşkularının yama tutmaz yasını tutuyor şimdi. Nasıl kırıldı ışığın daha yaz iken ve daha hazan uzak düşlerin el kapısıyken.

Sevgili…

Gözlerinin boşluğunda kelimelerimi  harlıyorum. Gözlerin bir şehrin surlarına dayanmış ceza gibi, şehir düştü düşecek bakışlarındaki yergiye. Gözlerinden  yola çıkıyorum, bir viranenin önünde son buluyor avuçlarımdaki şiir. Masalların lanetli cadıları bir büyünün ucunu yakıyorlar, ansızın basıyor karanlık, ansızın. Ah etrafta sinsi bir yokluk, kuyunun dibinden kulağıma kadar gelen bu tekerleme beni yaren kılıyor yoldaşlığına. Uzaklaştıkça daha keskin, daha uzun bir tiraddır bu. Yani yokluğun ve yokluğumda kalenin surlarında yankılanan durmaksızın.