Ey Nâtamam Düş

Hayatın uykusunu bölme, diyor kalbimin yorgun yarısı. hayat; yenilmez savaşçı, senin cilveli yârin, kalburundan sızan kadarına tamah ettiğin...

Kışın bahara yüzünü döndüğü demlerde dahi koyu bir hüzün sarıyor havayı. O büyük Usta söylüyor; ben uzun uzun susuyorum, kalıyor aklım bir türkünün orta yerinde. 

"Hesabım kalsın mahşere/elimi yıkar giderim"

Gül mevsimi gelsin, tomurcuk bir hayal demlensin çoraklığında şehrin, ben kalayım bütün şarkılar sizin olsun, ben bileyim deniz yarama tuz bassın, ben küseyim dünya pembeye boyansın. İçimde küçük bir kız var; benim yerime o ağlasın kederli gidişlere... Ey bir yerlerde sızısını aşk diye taşıyan içinde! Ey natamam düş! 

Ey!

Kolla yüreğini ki bülbülün dilindeki yaradan mirastır sana kalan... Sakla gözünden sakındığın yalnızlığını, sırrına müptelâ olduğun düşü hatırla... Belki bir sabah ansızın kapını çalacak beklenen ve gözlerin olacak gözleri öyle bakacak hayata.

Ey yüreğini yele veren dağınıklık! Ey benim her şiirde bulup bulup kaybettiğim! Kim bilir ki tozuna yüz sürmüş kaç meczup, mührüne mum olmuş kaç serüvenci?...

İlk günahın doğurduğu "yalan", ardı sıra ne yapsam boşluğun çizdiği resimde asılı kalan keder ve büyüdükçe ruhumda serpilen kabil telaşı... Bir tek içimdeki çocuğun kalbine sığıyor hayat dedikleri. Habil'in son bakışından ilhamla "şiir" olup sızıyor damarlarımdan kelimeler, içim duruluyor sonunda.

Şimdi "göç" diyor ya katar katar sakıncalı kuşlar, inanma. Bıraktılar senden kalanı başıbozuk yalnızlıklara, değişiyorlar her kanat çırpışıyla, değiştiriyorlar kurduğun cümlenin mahrecini. İşte bundan başlamalısın dağılmaya, belki sonra semaya uzanan ellerinden kanatlanır dua, sonra göğünden mahzenine doğru bir karşılama...