Bir hüzzam şarkı, bir sözsüz mektup, bir bilmece henüz sırrı çözülmemiş...
İşte başlarken ve biterken düşürdüklerim ve heybemde kalanlar...
İşte o çocuk yine, kendini tahta bir kapının ardına gizlemiş, hayallerini...
İşin içine çocukluk girince gözlerim kısılıyor, yağmur rahmeti ruhumun kuraklığına...
Kızımın alnı secdede beş vakit, eli duada ve benim içim kıpır kıpır kaynamakta...
Bir yanım sürekli kanıyor; biliyorum bana benziyor en çok,
bir hüzzam şarkının kanatlarına tutunup uzun uzun yitecek büyüdükçe...
Büyüdükçe daha da anlamsız gelecek ona insandaki hengame...
belki farkında olmasa, görmese, bilmese ve dahası sezmese...
Bir bilmece kalacak ona, bir yazılmamış ama bütün kelimeleri mevcut mektup ve
ah bir mevsimsiz sevda, kulağına fısıldanan masal niyetine...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder