"Ya şimdi Necisin?"

 

Kelimelerle savaşıyoruz, ilk ve en önce kendimizle. Kelimelerden hançerler bileyleyip saplıyoruz kalbine hüzün kuşlarının. Galiba bu yüzden hüznün asaleti uğramıyor semtine Şair’in artık. Kuru, yavan, sırnaşık… Ne varsa şiir gibiliğimize gölge düşüren, ceplerimiz onlarla dolu tıka basa. 

Sokaktaki yüz gülümsemiyor, aynadakinin hoyratlığına gönül koymadığımız için şaşırmıyoruz buna. Neden şaşırmıyoruz, ne hakla? Güzel bakmak için annemin sürmesi de yetişmiyor imdadıma, bittabî aynalar da. Kendine gülümsemeyenin gözlerine çöken karanlığı nasıl tarif edebilir insan? Doğada bir karşılığı mutlaka vardır deyip bakınıyorum; ağaçlara, toprağa, açan çiçeğe, ışıldayan güneşe ve ah maşuku olduğum yarım ay’a. Temmuz sıcağında indiren yağmurun ta gözlerinin içinde arıyorum cevaplarımı, -birkaç merak kırıntısı kalmışsa demek ki- somurtkan bir eda, hoşnutsuz bir merhaba. Yok, bulamıyorum. 

Yahu her sabah namazı sonrası inatla bekliyorum, güneşin şımarıklığı tutsun da bugün canım yüzünü aydınlatmak istemiyor desin bu kirli ve kokuşmuş dünyaya, doğmayıvereyim desin. Yok... Arkadaş nasıl da aynı şevkle kuşların serenadı eşliğinde süzülüveriyor nazenin. Şimdi, tam şu anda göğe kaldırıyorum başımı, ay yarım ben eksik. Neyim eksik senden, şevkimi kıran ne, ışığıma gölge olan kim? Kim daha güçlüdür şiirinden, hangi pranga kırdıklarından daha sağlam? 

Sokaktaki yüz somurtuyor, sen gülümse, dökülmez o kıymetli incilerin merak etme. Hatırla inadını, tazele yeminini, kır kalbini içine çöken karanlığın. 

"Döndüm döndüm âlime sordum

Dedim, neden zalimin zulmü? Merhametten de maraz oldu Dedim, nedir âlemin ilmi?"

Sordum; cevaplarını milyon kere ezber ettiğim soruların iğdişine aldırmadan ve yüksünmeden beynime inen balyozların ağırlığından. Günlerce, sabahlarına yorgun argın varabildiğim gecelerce, çokça hayıflanarak boşluğa bıraktığım nefeslerce, sordum. Göğsümü genişletecek bir cevap, bakışlarıma yeniden yumuşaklık bağışlayacak bir emare ve ışığım hayatın ta kalbine varsın diye, yeniden. Ben kimim ki kurduğum tılsımlı bir cümleyle dağıtıvereceğim kara bulutları, susturacağım dillerindeki ejderhaları, ateşine su serpeceğim de iyileştireceğim dünyaları. Ben kimim?

"Ya Şimdi Necisin?" Bu burguya takılıp kaldım dünden beri. Sağanak sonrası oturduğum soluk pencerem, Tüten Çay Evi'm, dost sükûnetim... pırıl pırıl bir gencin ekran görüntüsü bu sorudan ibaretti, bir anlık gördüm. Yüzüne baktım, anladım, mutmain oldum, sır açtı hazinesini, o güzel yüze gülümsedim kocaman, uzun bir aradan sonra öyle ferah öyle sevecen.-Annemin sürmesi işe yaramış mıydı ne?- ilk. Şimdi.....

Ben Rabb'in mucizesiyim; dert de benim derman da. Ben O'nun ruhundan bir emareyim; her sabah doğan güneşle yenilenen bir nişâneyim, doğmam da mümkün, kaybolup gitmem de. Seçtiğim kadarım, kapladığım oranda yayılır hâlem, dağılırım dört bir yana istersem, karanlığı parça parça edecek gücü verene şükürle.

Ben bu 'burgu'nun etrafında bir müddet daha dolanmadayım; ister benimle tavaf eder dünya, ister dönenip durur fersiz bir gözde, banane.