'Bulmak' Esas Olmasa...

‘Göğsüm daralıyor’ diyor usta fonda, yine baharın yüzü suyu hürmetine protest ruhum örseleniyor. Kendine hangi sonu yakıştırsan diğerinin hatrı kalır, diyorum, balkonumdan göğümdeki bulutlara göz kırparken. Yaşayadurmak… Dilimin yeni pelesengi bu. Yeniden dönebilirmiş gibi mutlansam ve bilmemek kuyusuna daldırsam bakracımı, öğrenmeye iştiyakımı da kör kuyulara gark etsem. Duymasam sesini tizlerin, bağırıp durmasalar kulağımın dibinde cehennemi harlayan hoyratlıklarıyla. Kabasabalık semtini silebilsem yönergemden, tali olsa mümkünse meydana varmayan sokaklarım. 

O kadar kalabalık ki her şey, o kadar kalabalık ki… Ekranda nefes egzersizleri yaptırıyor ruhun sırrına ermiş biri, inadına tutuyorum nefesimi. ‘Deriiin bir nefes al ağzından, sonra yavaşça salıver burnundan.’ Ben nefesi göğsümden alıyorum, vermeyi hep unutuyorum ama. İnşirah, diyorum sonra, inşirah. Açılsa göğüs kafesim, keder kuşları azad olsa oradan. Bir kalp taşıdığımı unutmak için bile fasılaya muhtacım. Onu diyorum sormayanlara, kalbim bir nefese satar kendini, hem nasıl bilseniz. 

Yine geldi kör olası bahar, yine saldı buhurunu havaya. İnadına hayranlığım ezeli alışkanlığım. Kıyamet senaryolarına tokadını atmakta tereddütsüz, kaldırım taşlarını kabartan köklerinden biliyorum ağaçları, çiçeklerin canı hep tez, umursamıyor birdenbire bastıran sağnağı. Görevine sadık tüm canların yanaklarından öpüyorum, aminler konduruyorum güzergâhlarına. Benim sadıklığımın telleri titriyor, bestesi yarım kalmış, yakışıksız tınılardan yaka silkmiş, salınıyor boşlukta. 

Sevdiklerimin dilinden hayata dair umutsuz cümleler dökülüyor, başımla tasdik edip gönlümle kederleniyorum buna. ‘Ölüm ne güzel şey’ diyor kızım, düşlerinde cenneti dünyadan uzağa, en uzağa düşürüyor. Bense dehşete düşüyorum bu gerçek karşısında. Oysa yaşam denen bu yolculukta bagajında sayısız umut biriktirsin istiyorum, en afili ‘amin’im buna. Kötülüğü kalbinden ışık yılı uzaklıklara öteleyen kalbinden öpüyorum O’nu da. 

‘Aşkın en onulmazından’ izler bulmalıyım, kırmalıyım bu çağın zincirlerine müptelâ kalpleri, umarsızca kırmalıyım, onarmak için sonra. Çağlara meydan okuyan hikâyelerin boynu bükük, biraz daha hatırlanmazlarsa yitirecekler kelimelerini. En çok da bundan korkuyorum galiba. Korkmamak mümkün müdür, insan hayatının bir yerinde sıyrılabilir mi bu duygudan, sıyrıldığında 'insan' kalabilir mi? Endişe, korku, cılız umutlar arasında salınan sarkaç, bembeyaz bir sayfa uğruna tüm günahlarını bir masuma bağışlayacak insanı ekseninden kaydırıyor. Günahsız yaşanmayacağını bilecek kadar çok kaldım bu dünyada. Bu yüzden bana iyiliği, bana kötülüğü yeniden hep yeniden tanımlayacak dostlar arıyorum; ikisi arasında yükselen ve alçalan duvarların dilini çözeceğimiz, çözdükçe ne kadar az bildiğimize ikna olacağımız dostlar.

'Bulmak' esas olmasa ne kadar çok ukdenin mührü kırılacak. 'Esas olan yoldur' diyen bilgeliği çoğaltsak, bizimle yürüyenlerin yolundaki taşları ayıklamak daha zahmetsiz olacak. Kusur seven kalbe yumuşaklık ihsan etse Rabb, 'ölü bir köpeğin dişlerindeki inci'ye hayranlık duyan 'söz'ün hikmeti parlayacak.. Önce söz olsa, sonra söz olsa, söz hep olsa...

Kulak gelir peşi sıra dil doğrultsa kemiğini, nasılsa gelir, inanırsak mutlaka.