Eve Dön!

“Eve dön! Şarkıya dön! Kalbine dön!”
Sür-git meşguliyetlerimiz arasında sık sık tekrarladığım bir dizeydi. Oysa kimine göre dışarda gürül gürül akan bir hayat vardı ve o hayatın hücrelerinde yeniden, hep yeniden doğan güneş. Durmak düşünmek demekti oysa, durmak durulmak, soluklanmak ve her solukta sorgulamak demekti.

Bir vebadan kaçar gibi kopuyorduk evlerimizden; belki mutsuz bir evlilikten, eğitim presindeki çocuklarımızın feri çekişmiş gözlerinden, hiç biri değilse kendimizden, belki de en çok kendimizden.
Şimdi cebren de olsa eve döndük; yeniden tanışmaya duvarlarımızla, yeniden tanımaya sessizliği ve başarabilirsek onarmaya kalbimizi. Ağır yaralı ruhlarımız bocalıyor şimdi, duvarlar üstümüze geliyor, kaçamıyoruz artık, kaçıramıyoruz gözlerimizi sevdiklerimizden.

Uzun bir süredir evine sığamayan insan, şimdi hayatı eve sığdırmaya çalışıyor, ne ironik değil mi? İşte ben bu ince ayarın tutkunuyum, her defasında bilmişliğime tokat gibi çarpan eşsiz senaryonun aşığıyım. Muhalif ruhum, tam da bu noktasında geçenin, boyun eğmekten başka çıkar yol bulamıyor, aramıyor da zaten.

Eve dön, diyor Şair ama yetmez,  kalbinin kapılarını zorla. Bu mahpusluğun bir mânâ kazansın, zenginliğe kalbetsin yoksunluğun. Sonra nasılsa gelir şarkı, tamamlanır hikâyen.
Sahi hangi şarkıydı en son kalbine çarpan?...