Eylül'ün rüyası

Eylül! Kapısında bekleşen sır taneciklerine hoyratlığı ezberleten zalim. Şairlerin en büyük yalanıdır bu, hazanın naif iç çekişleri arasında havaya saldıkları dizeler düzmece dostum. Bir zamanlar inanırdım; büyülü bir pencereden sokulurdu kışın koynuna güz ve toparlanıp yeniden yola çıkmanın, yol olmanın, yoldan çıkmanın hatta işaret fişeği gibiydi. Hazan derdim, içimden ılık ılık bir şeyler akar, sokakların türküsü hüzne boğulur ama yine de değiştiremezdi yenidenliğimi. Güzel şeyler olacak, derdi içimdeki o haylaz kız, bu defa kış daha bir hazırlıklı üşütecek iliklerini.

Bir an içinde olmadı farkına varışım ki, bazen tek bir an içinde değer taş suya ve bıraktığı iz hızınca aydınlanır hikayen. Bütün işaretleri ardında bıraktığını sandığın gün olur ve biter her şey. Eylül'ü zaman içerisinde vazgeçtim sevmekten, belki bir parça daha az...

Oysa ben mevsimlerin uykusunu bölen o köşe başlarını hep sevdim. İlk açan çiçeği, ilk dökülen yaprağı ve ilikleri ürperten ilk serinliği. Hayatın çetelesinde yorulmuş, yıpranmış ve kendini boşluğa bırakmış her anı için bir Eylül'e yol verdim ben. Bir tek şey borçluyum şimdi, hazanı kapıma getirene ve teklifsizce hüznü karıştırana çayıma ve sabah kahvelerimin katığında yükselen dumana... Sonra kapanacak yara ve bitireceğim sonunu bildiğim bu nakıs hikayeyi, tamamlanacak rüya...