Leyla bir adım uzağında,elini uzatsan tutuverecekmişsin gibi.Aşk başından itibaren bir yaranın durmadan kanırtılması oysa.Gözyaşının mutluluğa göz kırpan tarafı bunun mirası mıdır ki?
Yeryüzü yeterince değil,dünya bu ağırlığı misafir edecek kadar olgunlaşmadı daha,insanların yarenliği menzilinden çıkartandır hikayeleri…
Yaranın sahibi memnun,sebeb-i hikmeti razı,ya diğerleri?...
Kiminin yüreğinden geçiyor menzil,kiminin kıyısına bile uğramıyor,talihsizlik...
Mecnun:Aşkı içinde büyüttükçe vuslatın uzağına düşen,daha fazlasına Leylâ’yı feda eden,gerçek…
Leylâ:Sır,hâlini ancak Mecnun resmedebilir,hiç olmayan belki,hayâl…
Hem ne fark eder ?
Üstâd’ın dilinde gerçek te hayâl de bir değil midir:
“Mecnun'la aynı anda mı
Biraz önce mi biraz sonra mı
En yeşil vahalar bereketinde
Bir ışığa dönüştü Leyla Ece
Evden yükselen bir ışık sütunu
Yükselip tuttu ışık olan Mecnun'u
Gördü herkes gökte yarıştı iki ışık
Birbirine kavuştu iki ışık “
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder