Nerede Bulurum O Kuşları?

 

/Telgrafın telleri hükümsüz de, üzerine konan kuşlar nereye göçtüler?/

'Tedavülden kalkmış' parantezi içimi sızlatıyor, yerli yersiz ne varsa geri çağırmak istiyorum bazen. 

(Bu 'bazen'leri de ne çok kullandığıma takıyorum, konudan tamamen bağımsız ve yersiz elbette. İnsanın içesine saçmalayacağı, delireceği, zaman zaman sayıp söveceği, kendini aynalayıp sonra da yansımasına katıla katıla güleceği, en önemlisi içini açabileceği hesapsız kitapsız bir güncesinin olması şahane. İmladan çok 'anlam'a anlam yükleyebileceği alabildiğine ben olabildiği, parçalanmadan durabildiği yegâne mekândır burası. Ne çok zaman geçmiş ilk dokunuşla son iç döküş arasında, vay be.)

Yazmak fiiline ilk ciddi adımı sanırım bir yarışmada atmıştım. Başlığı hâlâ dün gibi aklımda.-Hoş bu dün gibilik de tuhaf, niye dün gibi meselâ?-

"Posta Uluslararası Bir Bağdır" konulu bir yarışmaydı ve ortaokul sıralarındaydım henüz. Önce il birinciliği geldi, sonra Türkiye üçüncülüğü. Babası postacı olan birinin yazın serüvenine atılış şekli, ironik. Telgrafın tellerine kuşlar mı konar, diye başlıyordu yazı sanırım. Elimde bir nüshası yok, buna hayıflanmadığım bir zaman dilimi de. Babam, gözünden sakındığı daktilosuna dokunmama ilk o zaman izin vermişti, sonrasında elimden uzun süre düşürmediğim.

Ödül olarak minik bir pul koleksiyonu gönderilmişti, aldığım ilk ve en anlamlı hediyeydi belki de. Henüz tedavülden kalkmamıştı ama bu pulların bir gün 'tarih' olacağını biliyor gibi huzursuz bir hüzün kaplamıştı içimi. Kapağını her açtığımda yüreğimdeki kuşlar pır pır uçar konardı telgrafın tellerine. hayalimde birer pusula iliştirirdim minicik ayaklarına ve salardım düşler ülkesine. Sahi eskiden uçsuz bucaksız hayaller kuran o yeni yetme kız nerede? Hangi yol ayrımında vaz geçti bundan, bilmiyorum. 

Bazen babamın makam odasına iner-lojman üstteydi- ve mektuplara pulları benim yapıştırmama izin versinler diye memurlarına türlü şirinlikler yapardım. Göz ucuyla beni izleyen babama bakardım, gülümseyişinden anlardım, birazcık şımarıklıktan zarar gelmezdi. Sahi hayatım boyu göz ucu mesabesinde olurdu babam, bazen hissettirmeden, huzursuz etmeden. Nasıl başarırdı bilmem, bilsem de büyüsü bozulmasın diye sırrı açık etmem.

Tedavülden kalktılar; babamın daktilosu, telgrafın telleri, sarı beyaz zarfların üzerine yapıştırdığım türlü türlü pullar... İyi de kuşlar niye yoklar?...