Gülüşün

 Gülünce sen;

Yapraklar adını terennüm ederek düşüyorlardır aşka.

Bezgin ve daralmış bir zamana nasıl uğrarsa ansızın

Umut,

Yolların sonunda beliriveren ışık,

Ve senin gülüşünden gayrı ‘doğmam’ diyen gün,

Tüm yanlışlara bağışlanmış o son tevbe

Gibi.

Kaldırsan başını göğümde şenlik,

Yüzünü döndüğün toprak buram buram,

Kalbim yerinden sökülse gam değil,

Gülüşünde vuslat, şarkısı bağımın bahçemin. 

Sen gülünce bir şeyler oluyor ki tuhaf

Sanki Simurg kanatlanıyor da 

kuşlar meclisi toplanıyor ovada

Hep bir fazla…

Gülüyorsun ya sen,

Dağ gibi duruyorum hayatın karşısında

Ne veda kalıyor, ne düş, ne şiir

Ah ki şiir senin gözlerine mühürlenmiştir.