Son Kale Düştü

Var’dı hani; göremesem de bir yerlerde nefes alıyordu ya, huzura açılan pencere açıktı hâlâ. Kaybettiklerimin çetelesini tutmaktan vaz geçtiğim bir zamanda, kızımla O’ndan bahsederken geldi haber. Önce kısa bir şuur kaybı, ardından sendeleyiş, sonrası…

‘İşte şimdi oldu’ dedim. Son kale düştü. Ertelediğim o son ziyaret, içime külçe gibi oturan yalnızlık hissi, ıssızlık, uçsuz bucaksız ıssızlık…

Hayır! Hiç bir şey yazmayacağım, acının tarifine koca bir mim kondurmaktan başka. Nasılsa bütün cümleler kuruldu hakkında, neon ışıklarıyla bezeli cümleler O’nun sadeliğine halel düşürdü ya, yoktur içimi delip geçecek yeni bir cümlem, olmasın da. 

Son kale düştü ya, zafer yenilenlerindir dedikten sonra. 

Ben yenilgimin başını okşamaya gidiyorum, onu büyütmeye inadına.