Son Kale Düştü

Var’dı hani; göremesem de bir yerlerde nefes alıyordu ya, huzura açılan pencere açıktı hâlâ. Kaybettiklerimin çetelesini tutmaktan vaz geçtiğim bir zamanda, kızımla O’ndan bahsederken geldi haber. Önce kısa bir şuur kaybı, ardından sendeleyiş, sonrası…

Ben Artık O'ydum

Bir yıldızı sevda gezegeninde savurgan gülüşler saçarken gördüm,

bâkirê gecelerde sana şiirler adarken ben.

Adanmak

 Bahar mı gelmiş? Çiçeğe mi durmuş dalları bahçemdeki ağacın? Kurulmuş mu tahtına yenidenlik?...

Bahar gelmiş; kokusunu içine çekemediğimiz, doyasıya seyrine bile takâtimizin yetmediği garip, çekimser bir bahar. 

Oysa ey okur! Bambaşka şeyler söyleyecektim bugün sana. Oruç tutmasaydı beni, içimin zehrinden payına düşeni alacaktın sen de. Dünyadaki bütün denizleri içtin, kanmadın. Bütün havayı sen çektin ciğerlerine, soluksuzluğumuza aldırmadın. Doğrular hep senin hanene yazıldı, okkası da diviti de sendendi çünkü, itiraz na-mümkündü...

Evet yine yaptım, yine sığdırdım içimin cümlelerini üç koca noktaya. Ah ki oruç tuttu beni.