Ölüm

’Ölümün soğuk yüzüne çarpınca...’ diyorlar. Ölümün yüzü neden soğuk olur ki, yokluğu üşüttüğü için mi kaybettiğimizin? Yıldızsız bir gök gibi mi olur insanın içi? Birdenbire askıya mı alır hayat kendini böyle keskin? Bu kadar yakın, o kadar uzak ki ölüm fikri. Az önce uğurladığımız gülümser bir yüzü bir daha göremeyeceğimiz asla aklımıza gelmez. Kapıyı kapatır, rutinimize geri döneriz. Oysa uğurladığımız son dönemece girmiştir ve bir daha hiç duymayacağızdır ayak seslerini.


Günlerdir sürekli gülümseyen bir yüze bakıp bunları düşünüyorum. Kesik uykularda bir parça huzura eren ruhum, sabah ezanıyla yeniliyor kederi. Gerçek değil mi? Oldu yani olanlar, bir yıldız daha kaydı göğümden. Öte dünya şenlik bayram inanana, gittikçe kalabalıklaşıyor, dünya daha da ıssızlaşıyor halbuki, yalnızlaşıyor insan.

Her ölümün ardından kapıyı çalan çetin bir muhasebe sonra; kırdıysam, üzdüysem, acıttıysam canını, yorduysam ruhunu. Ardından sonu gelmeyen ‘keşke’lerin kalbe yüklediği ağırlık ve belki yakamıza yapışan pişmanlıklar. Sonra, mutlu karelerden huzur devşirmeye koyuluyoruz, ferahlıyor içimiz bir parça. Gün bu, elbette ağarıyor, duaların kalbi bir başka atıyor, secdeler uzadıkça uzuyor. Bir perde açılsın diliyorsunuz, göreyim ahvâli. Sağ salim kapanmış mıdır sorgu defteri, Buluşmuş mudur sevenler? Oturup bizi çekiştiriyorlardır belki diye düşünüyorum, muzipliğime gülümsüyorum sonra.

Geçiyor biliyorum, sağlam biliyorum hem de. Kızım, ‘inanmayan insan nasıl baş ediyor anne, bir daha göremeyecek olma duygusuyla?’ diyor. Çetin bir soru, cevabı güç. Pırıl pırıl dimağından yükselen dünyanın en sade ama en şahâne cümlesi geliyor sonra: ‘Allah insandan o kadar az şey istiyor ki. Düşünsene, karşılığında dertsiz, acısız, taze antep fıstığı ağaçlarıyla dolu sonsuz bir hayat.(En sevdiği yemiştir kendisi) Üstelik hiç sıkılmayacakmışız da.’
Bunun üstüne ne söylenir ki?...