Bu Dem

 

şimdi deseler ki bu demdir; el ayak çekilince geceye akseden sadâ, tâcıdır başımın. Bir yanım her daim mûsikînin damarlarına can suyu taşır. Hayatın inceltilmiş tarafında durur, geceye bırakırım ruhumu, Ne özeldir bu demler, âh ne güzel!...

İnsanoğlu bir parça ‘kusur’ seviyor, bu âşikâr. Plağın cızırdayan tarafına müptelâlığıma kılıf mı arıyorum yoksa? 

Kusur içimizde, ta en derinimizde bizi sigaya çekmek üzere nöbette. ‘Ben’ çıkmazında debelenip durduğumuzda, bir parça durup dinler isek duyabiliriz o çekiç sesini. ‘Hey nereye böyle?! Terk edip de mevzîni arşa dikmişsin gözünü, altındaki toprağa vurduğum darbeyi göremeyecek kadar kör mü oldun? Dur ve dinle!’

Gece inanılmaz bir terbiye edici, Yaradan bunu da hesaba katmış karanlığı yaratırken kuşkusuz. Yorgan olmasına yorgan da, örtünmeden önce evrendeki bir nokta olan varlığına bir eder biç. Yoksa gece sıyrılır setrinden, üşütür seni. Bazen fazlaca yorucu geçiyor muhasebe işte, sanki uykuda olan hücreler de uyanıveriyor ve koroya katılıyorlar. Güfte neyse beste o derece âhenkli yazılıyor geceye. Tersi bir durumda zaten ruh azapta. Öyle ya, hangi yorgan kifâyet eder huzursuz bir ruhun dönenip durmasına. 

Böyle gecelerde şifam oluyor gökyüzü. Gecede ay varsa ve yıldızlar nazlı gözkırpışlarıyla katılıyorlarsa bu oyuna, musikî susuyor, çekiliyor kelimeler köşesine. Bundan güzel âhenk mi olur geceye? Bir peşrev sonrası plak takılıyor; şimdi gece, ay, yıldızlar ve dünyanın en sevilesi ‘kusur’u benimle. Dönüp dursun dünya, biz iyiyiz böyle...