Fikrimin koridorlarında dolaşan bir gölge gibisin,
zaman kaldırmıyor seninle aramdaki ayraçları...
Uzun susmalardan, kırılgan sabahlara varıyorum;
bir günün diğerini arattığı karanlık koridorlardan geçiyorum.
Sonra vazgeçiyorum adını çağırmaktan,
vazgeçmelerin, her köşe başında yitip gitmelerin düşüyor şiirimin kahrına,
"baştan yanlış" demeye dilim varmıyor, baştan kaçamak gülüşlerin,
bu bitimsiz "gibi"liklerin, sığındığın umarsızlık denizinde yitirdiğim gemi...
Ben gölgeni bir sevdaya yormuşum oysa uzun zaman,
bununla avunmuşum.
Şimdi;
bir hayatı bırakıyorum arkamda;
uzun yorgunluklardan ve derin uykulardan sonra
yeniden merhaba diyemeyecek kadar yorgun
ama kalbini avuçlarıma bıraktığın günkü kadar suskunum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder