"Durun Kalabalıklar"

 Ben ruhumdaki gedikleri aramaktan yorgunum; çıkmayın karşıma öyle olur olmaz, sonra deliriyorum. Sonra delirdiğime deliriyorum, dön baba dön, yoruluyorum nihayet. Kuluyum ben;  gayrısı mayınlı tarla, dikenli çalı, kör döğüşü...

Kime anlatacağım; yettirmeye çalıştıkça azaldığımı, oldurmaya uğraştıkça açık verdiğimi günün sonunda. Çarşıda başka içimde başka çıkıyor hesap, karıştırıyorum. Basmıyor kafam zaten, abaküs çağımdan beri sayılarla aram limonî.

İddiamdan vurulmadığım vakî değil. Unutup bir daha yükselttiğimde sesimi, yine ve hep yine... 

Göğsümü bir kafesin demirlerine yormuşlar, buz gibi kırılıyor dokunduğumda kelimeler. Hiç biri çarpmadan o soğuk demirlere, kavuşmuyor gün yüzüne. Ben aşkı yazardım bir zamanlar, aşk ben kılardı geçtiğim bütün yolları. O denli güçlüydük ki ikimiz, dünya yıkılsa omuzlarımıza 'lâ' derdik 'lâ'. Sonra yıkılıverdi dünya, altında kalan tek ikimiz. 

Şimdi çalılara takılı bir uçurtma kalbim; ne kurtarabiliyor kendini ki göğün hasreti dinsin, ne de kurtulmak istiyor ki kanadığı yerler derin. Yorduğum ve yorulduğum kadarım sayfalar arasında. Dost meclisi tarümar, biraz da bundandır telvesini boş bırakıyorum fincanların. Falların dili lâl, kuş kondurmuyorlar artık bir dağın tepesine, kondursalar da ben onu görmüyorum. Kitaplar sıradan hikâyelerde ısrarcı, ah tekrar ve tekrar bitirdiğim yerden başlıyorlar. Şimdi ben nereye sığayım? Hangi rüzgârın sesinde tanıdık bir ezgi, hangi güvercinin taşıdığı pusulada o muştu var? Nereye ve kime anlatayım da sesimin aksine bir şiir döşesin yollar? 

Ey kendini ilhamdan sakındırmış ruh! Bak şiir diyorum, havada bahar hâlâ, aylardan Ekim. Sigaramın dumanında kıvrım kıvrım hatıralar ki sanki daha başlamadan uğurlamışız gibi kışı. Atlamış zemheriyi kelimeler say ki, olur a dökülmeden yakalayıvermişiz dalından yaprağı. Onca yıl geçmiş, tonla mevsim atlatmış aşk, içine sinecek tek bir bahara varamamış. Kalemin kehaneti bu ya, mevsimsizliği iliştirmiş yakasına, vuslatın ağaçları kararsız bir boşlukta salınıp durmuşlar. 

Beni sakla, beni koru, beni bir sonraki düşe uğurla. Bana notasız bir şarkı bağışla ki bileyim, ezgisine kem göz değmemiştir. Burada haddinden fazla oyalandım, ruhum sanrılardan yorgun. Yorgunum diyorum ey dünya! Sen niye hâlâ gözümü kırpmadığım uykuların sorgusundasın? Sokak kedilerinin gözlerinde bulduğum mânâdan bile yoksunum. Bende ahenk arama, kusurlu tarafıyım hayatın.

Şimdi çıkıp şöyle son bir defa daha salıvereceğim nefesimi havaya ve yazdan kalma bir şarkıyı çoğaltacağım sokaklarda. Bu yollarda yalnız olduğuma öyle sevineceğim ki, kalabalıklar bir çırpıda dağılacak, bir ben ve bir de aşk kalacağız son yazın bağrında.