Gölgeler

Gece bir şiirin gölgesini seriyor üzerimize, şifa niyetine. Nicedir üşümekten içine büzülmüş bir sanrıyla dolaşıyorum. Gecesi sabahına meftun, yetkin değil gün, halka halka yayılan sıradanlığı dağıtmakta. Yaşayadurmak, diyorum sık sık; çoğu zaman dilimi sıyırıp geçen bir anlamsızlıkla. Neyi ötelediğimi bilerek bu kez, nelerden vazgeçtiğime aldırmadan hatta. Bilinçli bir sıradanlık, zamanda kaybolmak isteği, kuşlar uçarken yok saymak kanatlarını...

Eksildik, çokça...

Çabucak toparlanıyoruz, nisyanın kapılarını zorlayıp vakitsizce koparıyoruz kanatlarını. Yürek yangınlarını galebe çalan öfkeler biriktiriyoruz aksilik, öyle pervasız öyle umarsızız ki...