Demedim

Desem ki;

kederlenme öyle hemen, söz sükûtun gölgesinde kalır daima, sığınırsın ama sığamazsın.

Desem ki;

şu gül, şu da onun meşhur dikeni... Bırak katlanmayı dikeni uğruna, gülün arazı bedeninden, dikeninden değil...

Desem ki;

yalan, yalnızlıkla imtihan etmez kendini, yenileri olsun ister yamacında, doğurganlığı kader, bil hani...

Desem ki;

unut bildiklerini ve hatırla kendini... Belki yolları kesişir iki doğrunun sen unuttukça gideni ve hatırladıkça neden gittiğini...

Desem ki;

can sana emanettir, hoyratlık yapma! İnanma bu yalana! Can sıkılmadıkça doğrulamazsın bu hayatta.

Desem ki;

zemin kaygan, insan ziyan, kul kayıp... Çözmen gereken denklemin ucu kaçmış, sonunu yakalarsan ne âlâ!...