Desem ki...

Desem ki;
baş dönmeleri arasında, huzursuz tedirgin bir uykuya teslim ettiğimde kendimi birden bir muştu gibi çıkıveriyorsun ya...

Karşıdan geliyorsun hep, ellerinde bulut, ellerinle anlatıyorsun renkleri. Bense avuçlarımda sakladığım o son gazoz kapağıyla merakını ölçüyorum, biliyorum çocukça...

Tenhasında Gözlerinin...

En çok ölümle yaşam arasında kaldığında sığar içine bütün mesafeler... Sığar, sığıştırırsın bütün yollar emrine amade olur. Bütün şarkılar, şiirler, yazılmamış hikayeler bile kalabalıklaşır mazide, sen sığarsın içine bir köşede kıvrılır, umarsın.

Dokunmayın Hicranıma...

Nisan yağmurları şifa getirirmiş, bu aralar duyduğum en iç açıcı laf buydu.Lafta kalmaz ise şayet.
baharda huysuz, mutsuz, umutsuz uyumsuz, nursuz, dikenli, kararsız, bahtsız, hasta bir mendebur olup çıkıveriyorum ya, her defasında ilkmiş gibi depresif kılıyor bu ruhumu. Hayat canlanırmış, tabiat ayağa kalkarmış ne gam... yahu benim gibi bir statükocunun ne işi olur mevsim geçişleri ile. Alışkanlıklarına aşık bir kadınım ben. Bir taş yerinden oynamasın, vay haline taşa dokunan elin.