Kırk Yıllık Hüzün

Kar yağsın inceden inceye, sevdiğin gibi

Sızsın içimden sana doğru uzak

Ey benim keskin buyruğum

Ey başımın üstünde duman duman

Sen gözlerini indir, ben dereyim bulutlarını

Şehrinin surlarında kor bir rüya

Bir vakit dayanıyorum suskunluğuna

Elimin ayası acıyor, körlük ağartıyor yüreği

Boydan boya kararıyor kaldırımlar

Senden biliyorum bu kimsesizliği

Kalk ve dinle, işte meydan, bir ürperti

Bu dağ yareni secdelerin, tan vakti

Ardında kimbilir hangi türküdür rüzgâr

Hayır mıdır bu sis, bu kargısı gönlümün

Ve gözlerimdeki bu kırk yıllık hüzün

Dizlerim toprağa bakıyor, sınandığım zarar

El değil, bu bir eski masaldan kalma

Sen olmasan da havada şiir, resmi gelişinin

işte bir adım sonrası, bir sonraki köşe başı, hülya

Alıp gidiyorum, kendimden sonra ne varsa

(Artık dünyanın bütün şehirlerinde yâd türküleri

sıla uyandığın sabahın darağacında)