Şehriyardan Esen

Sen uzaktayken kurulurdu tahtı aşkın

Göğsüne sığınmak yalnızlığının

Şarkıların gözlerine zeval gelmezdi
Bir hasretin peşi sıra
Sen yokken sancısı güzün

Direnci mutluluğun

Koy verirdi kendini bir tek hatırana

Gelmeni beklerdim kim bilir kaç çareden yüz çevirip

Orada

Hani bir hayalin avlusunda

Kuytusunda bir şehrin

Şehrimin

Bütün çocukları pamuktan şekerdi

Erirdi sensizlik bir inzivada

Kırkbir Yaş

Sınandım,vefasızlıkla...

Belki kararlılıkla üstümde taşımaya azmettiğim bağımlılık lanetidir bu.Belki hayatın hep bu tarafından daldım derinliklerime.

Derinlikli değildim aslında,sağlam durmadım hüznüme yamanan insanların bahçemdeki gülleri ezişlerindeki hoyratlığa.Oysa dedim hep oysa...

Oysa yakamızdan ne düşerse düşsün gittiğimiz kendimiz değil midir bu hayatta?

Bir antikacı hevesiyle toplamaya kalkıyorum ya 41 yaşın sancısıyla dağılan parçalarımı.Becerebildiğim kadarıyla diyorum,son bir umutla bitiyor sayıklamalarım.