"İnsan insan derler idi,
İnsan nedir şimdi bildim."
Pandora'nın kutusunu aralamak yeterince ürkütücü. Sanıyordum ki kelimelere dökmesem içimin sesi bir süre sonra yankısını kaybedecek ve ruhum huzura erecek. İçimin sesi! Kendimle söyleşmeye o kadar alıştım ki, yorulduğumda ya da sesim kısıldığında rüyalar devreye giriyor ve avaz avaz bir kavganın ortasında buluyorum kendimi. Böylesi gecelerin sabahı hep yorgun, hep bitkin uyanıyorum. Çözdükçe ve sustukça daha yorgun daha bitkin...
